Agorafobie kent vele namen. De bekendste daarvan is pleinvrees. Voor sommige mensen is het een onbegrijpelijke aandoening. Hoe ga je er mee om?
Wat is agorafobie?
Agorafobie is een psychische aandoening die gezien wordt als onderdeel van angststoornissen. Het wordt veelal beschreven als angst om een vertrouwde omgeving te verlaten of zich in een open ruimte te begeven. Agorafobie ontstaat in de meeste gevallen geleidelijk en is in het beginstadium moeilijk te herkennen. Het varieert van ‘wel eens last hebben van angstgevoelens’ tot het helemaal niet meer buiten de deur komen. In het laatste geval staat het leven van de patiënt geheel in het teken van de agorafobie.
Een last voor de omgeving
Mensen die lijden aan agorafobie zijn feitelijk een zware last voor hun naaste omgeving. Omdat zij erg afhankelijk zijn van de persoon die zij het meest vertrouwen, is ook voor die persoon de kans groot om in een sociaal isolement te komen. Woorden als: ‘blijf niet te lang weg’ en ‘moet je daar echt heen?’ doet hen onbewust hun leven totaal aanpassen aan de agorafobische patiënt. Voor kinderen waarvan een ouder agorafobie heeft is het moeilijk te begrijpen dat vader of moeder niet bij bepaalde gebeurtenissen in hun leven is, zoals het behalen van een zwemdiploma. Niet alleen voor de kinderen is dit gegeven ontzettend vervelend, maar ook voor de patiënt zelf. Hij of zij krijgt hierdoor ook bepaalde schuldgevoelens tegenover de kinderen.
Wel of geen rekening mee houden?
Een heel moeilijke vraag. Wanneer je rekening houdt met de patiënt loop je het gevaar dat hij of zij het voor lief neemt. De fobie vormt niet langer een probleem, omdat alles rondom de patiënt wordt aangepast. Geen rekening houden met de patiënt kan ook een verkeerde wending hebben. Hij of zij kan het gevoel krijgen in de steek gelaten te zijn. Erover praten kan een tijdelijke oplossing zijn. Vraag wat de patiënt verwacht en probeer ook uit te leggen dat niet iedereen zich kan aanpassen.
Behandeling
Uiteraard zijn er verschillende medicijnen en behandelmethodes. Een belangrijke oefening is hierbij de ademhaling. Ook dit zijn oplossingen van tijdelijke aard. Wat van groot belang is, is dat de persoon die agorafobie heeft dit ook zelf erkent en aangeeft geholpen te willen worden. Het afdwingen van bepaalde dingen, zoals het naar buiten gaan, kan averechts werken en zal de patiënt alleen maar dieper in zijn probleem storten. Het begrijpen van het probleem is eveneens een belangrijk punt. Het heeft totaal geen zin om regelmatig het onbegrip uit te spreken. De patiënt zal daardoor in zich zelf keren. De duur van agorafobie is niet vast te stellen. Sommige patiënten zijn na enkele weken weer op de goede weg, bij anderen kan het jaren duren.
