Een relatie die onoverbrugbare verschillen in zich draagt. Kan de liefde winnen of is zo'n relatie per definitie gedoemd om te mislukken?
Onvermijdelijk kwam het einde naderbij. Onmiskenbaar naderde de laatste dag van hun samenzijn.
Beiden staken hun kop in het zand. Diep, dieper, diepst. Ze genoten van dat wat hen verbond. Haar humor, zijn relativeringsvermogen. Haar luisterend oor, zijn bekwaamheid om de rots te zijn in haar branding en haar felheid te blussen met eindeloos geduld. Ogen die elkaar zagen. Eerlijkheid waarmee ze elkaar konden ontleden tot op het bot, zonder dat een van beiden ooit de behoefte had om in de verdediging te gaan. Hij stond aan haar kant. Zij aan de zijne.
Niet willen weten was misschien dom, maar nog even genieten van elkaar was zoveel waard.
Je zult maar van elkaar houden. Je zult maar eindelijk ervaren dat er iemand is, die je door en door kent en toch bij je wil zijn. Die je waardeert om wie je bent zonder dat je moeite hoeft te doen. Bij wie je alleen maar hoeft te zijn.
Ze genoten.
Ze leefden in het moment. Tot het niet meer kon, niet meer ging, tot het vastliep. Toch nog onverwachts.
Op zomaar een dag.
Ze hadden hun agenda’s naast elkaar gelegd en een datum geprikt voor een weekendje weg. Niets aan de hand. Of toch?
Want toen hij vroeg hoe het ging en zei antwoordde dat ze toch niet helemaal lekker in haar vel zat…. was dat eigenlijk al genoeg. Zo dichtbij was het einde geweest.
In feite was het voor geen van beiden een verrassing. Wel dat het nu gebeurde, niet dat het tijdstip gekomen was.
Er was wel schrik.
Angst om dingen te benoemen, eerlijk te zijn, onder ogen te zien wat er werkelijk speelde.
Intense moeite om hardop te zeggen wat het gevolg zou zijn van het serieus nemen van dit gevoel.
Nog spraken ze het ‘vaarwel’ niet uit, maar het woord was al geland en terugnemen wilden ze wel, maar kon niet meer. Zo bloedde dood wat had kunnen groeien tot een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’, als dat ene onoverbrugbare verschil er niet was geweest.
De stilte in het jaar dat volgde was allesoverheersend geweest. Duizend momenten van pijn en gemis. Maar de tijd heelt wonden. Het leven stroomt verder in haar niets ontziende tempo. Waar ruimte ontstaat, komen kansen. In ieder geval was er nu rust. Gemoedsrust. Meer dan voorheen.
Ze legde zich erbij neer.
Ze hadden goed gekozen.
Tijd maakt je soms ook dingen wijs.
Dat het nu toch wel 'gewoon' vriendschap zou kunnen zijn, wellicht. Hij belt en ze hoort voor het eerst weer zijn stem.
Hij roept dingen wakker die verdwenen leken, raakt haar bloed, wekt haar hart. Onrust vult haar gemoed, opnieuw. En het besef.
Hoe echt het was, hoe groot en dat het nog steeds niet voorbij is.
Een hernieuwde ontmoeting zal waarschijnlijk de aanzet zijn voor uiteindelijk weer een pijnlijk afscheid.
Of een verloochening.
Dat wat ze tot alle prijs wilde voorkomen.
Dat wat de breuk veroorzaakt had.
Of niet?
Als de struisvogel langs komt, lift ze toch weer even mee.
