Je op een ontspannen manier bewust worden van hoe goed het je nu gaat, zonder te gaan piekeren over hoe slecht het zou kúnnen gaan. Hoe doe je dat?
Onderweg denk ik nog: Wat gaat het lekker! Pompidompidom…!
Het fietsen gaat licht en ik ben in no time op de plaats van bestemming. Een onverwacht soepele ‘reis’.
Op de terugweg merk ik het pas: dat er toch wel een flinke bries staat en dat die me op de heenweg dus geholpen heeft om zo makkelijk daar te komen waar ik wezen wilde. Nu moet ik hem trotseren en
dat is minder.
Eigenlijk vreemd dat ik me helemaal niet bewust ben geweest van die wind, zolang ik er niet tegenop hoefde te tornen.
Het lijkt een beetje op ‘het leven’.
Als alles gaat zoals het gaat, dan denk je al gauw dat dat normaal is. Je gezondheid zit niet tegen, je hebt een baan… of in ieder geval een vast inkomen waar je (misschien nog maar net, maar toch) mee uitkomt en je kinderen doen geen (al te) gekke dingen. Je leeft je leven en je zingt: “Pompidompidom….” Tenminste, dat zou je doen als je mij was, want dat is het tralala-liedje dat uit mijn mond ontsnapt als dingen lekker lopen.
Wanneer dan opeens het tij keert en er dingen tegen gaan zitten, kijk je terug en bedenk je je (pas) dat het allemaal wel erg heeft mee gezeten de afgelopen jaren. Jammer toch, dat je dat op het moment zelf niet meer gewaardeerd had!
Tegelijkertijd is daar het besef dat het zo niet werkt. Op het moment dat je écht door hebt dat je best een bevoorrecht mens bent, komen ook al die dingen in je gedachten die tegen zouden kunnen zitten en dan verlies je je onbevangenheid en iets van je levensgeluk.
Ouders mopperen vaak op de kinderen. Ze zijn niet dankbaar en beschouwen alles maar als vanzelfsprekend. Dat is net zoiets. Het kan niet anders, want als de kinderen zouden beseffen hoe gezegend en bevoorrecht ze zijn, zouden ze eerst ook moeten weten en beseffen hoe de wereld in elkaar zit, hoe ellendig arm kan zijn en hoe onrechtvaardig rijk. Zodra ze dat weten, zijn ze niet meer het kind dat ze waren en minder onbezorgd….
Het is wel een beetje een dilemma, toch?
Je wilt dankbare kinderen, maar je wilt ze ook niet te vroeg opzadelen met de ellende van de wereld.
Je wilt genieten van de periodes dat het goed gaat in je leven, maar je kunt ook niet steeds bezig zijn met hoe het ook anders zou kunnen gaan.
Misschien zou ik zelf iets toe kunnen voegen aan dat ‘pompidompidom’, in tijden van die lekkere flow, zoals even vlug een dikke, vette ‘dankUwel’ die dan automatisch méé ontsnapt uit mijn mond. Gewoon in één moeite door.
Niks wereldschokkends, maar even dat besef. En misschien kan ik dan die druppels van inzicht opvangen in een kweekvijvertje van dankbaarheid.
Volgens mij heb ik nog wel een plekje in mijn tuin.
Kunnen de vogels er in pootje baden en worden zij daar ook weer vrolijk van.
Ik zie het wel zitten; d
ie vogels en dat badje.
Pompidompidom…. (check!)
