De eerste keer. Die drie woorden prijken op een leeg vel op mijn bureau. De eerste keer dat ik een blog schrijf met een thema. Een blog die moet gaan over de eerste keer en een blog die moet gaan over het brus zijn. Opeens schiet me het ideale onderwerp te binnen: “de eerste keer dat ik ontdekte dat ik een brus ben”. De ontdekking zit nog vers in mijn hoofd. Een ontdekking waar ik op dit moment heel dankbaar voor ben, omdat die me heeft gebracht waar ik nu sta.
Jarenlang heb ik mezelf raar gevonden en heb ik mezelf niet begrepen. Een vreemde eend in de bijt. Mijn leven stond in het teken van presteren, mensen pleasen en laten zien wat ik waard heb. Mijn leven draaide niet om mij, maar om de rest van de wereld. Ik zeg niet dat ik het niet goed heb of heb gehad. Integendeel mijn leven is meer dan top en dat is het altijd geweest. Ik heb alles wat mijn hartje kan begeren. Een geweldige vriend, een goede baan, een fantastische hobby en sinds een kort een pracht van een huis. Life is good, you would say.
Maar, er miste iets. Pas afgestudeerd, de werkdruk was hoog en ik was niet gelukkig. Intens moe, moe van het presteren, moe van het altijd alles goed willen doen, moe om alles. De zin in het leven was voor even verdwenen. Ik kon uren achtereen janken en ik wist niet wat ik moest doen. Snappen deed ik het niet, ik had immers alles wat mijn hartje begeerde. Op een dag wist ik dat er wat moest gaan gebeuren, dit kon zo niet langer. Dat was het begin van mijn zoektocht. De zoektocht naar mezelf. Het begin van een avontuur.
Afspraak psycholoog
De eerste afspraak bij de psycholoog was verschrikkelijk. Ineens sta je in de spotlight. Ineens ben jij het onderwerp van gesprek. Moeilijk, verschrikkelijk moeilijk. We spraken over mij en over mijn jeugd. Waar heb ik last van en waar komt dat vandaan? Ik vertelde haar over mijn gezinssituatie van vroeger. Ik kom uit een prachtig en zeer liefdevol gezin moet je weten, met een paar geweldige ouders. Eén ding was anders: ik had een autistisch broertje. Overtuigd was ik van het feit, dat hij mij zoveel moois heeft gebracht. Hij heeft mij geleerd dat je er met veel inzet komt. Hij heeft mij geleerd om te gaan met mensen die net wat anders zijn dan anders en hij heeft er voor gezorgd dat ik net iets meer geef als de rest. Doordat hij altijd meer aandacht vroeg in ons gezin deed ik voor de volle 200% mijn best om af en toe ook eens de aandacht te krijgen van mijn ouders (let wel, dit is geen verwijt, het was zoals het was). Dit heeft me gemaakt tot de enthousiasteling die ik nu ben. Het heeft me de zelfstandigheid gegeven om al snel de boontjes zelf te kunnen doppen en niemand nodig te hebben. Heeft me er toe gebracht mijn twee studies met goed gevolg af te ronden en dat heeft mij op zijn beurt mijn droombaan bezorgd. Het heeft het perfectionisme in mij getriggert en dat heeft me de lat net iets hoger laten leggen. Gezegend ben ik met zo’n prachtige jeugd.
Maar deze in mijn ogen positieve eigenschappen bleken ook mijn grootste valkuilen te zijn. Het perfectionisme heeft een faalangst gecreëerd. Altijd maar de angst om het fout te doen. Altijd maar bang om niet aan de verwachtingen te voldoen. Alleen tevreden zijn met volledige perfectie. Slapeloze nachten bezorgde het me. De psycholoog vertelde me dat dit soort dingen niet ongewoon waren in dusdanige gezinnen. Die opmerking maakte dat ik eens ging rondstruinen op internet.
En toen kwam het, de ontdekking. De eerste keer dat ik ontdekte dat ik een brus was. Een broer of zus van iemand met een beperking. Het “gezonde kind” uit een gezin waar het gezinsleven net niet helemaal normaal functioneerde vanwege een andere kind met een beperking of handicap.
Boek Anjet van Dijken
Ik herinner me goed een artikel wat ik vond op een website waarin het brus zijn werd omschreven. Mijn mond viel open van verbazing. Wat ik las was een verhaal over mezelf. Totale herkenning. Ik was helemaal niet raar. Mijn reacties en mijn hele gedrag zijn te verklaren, doodnormaal. Ik ging verder op onderzoek uit, ontdekte het boek van Anjet van Dijken over brusjes en haar Facebookpagina voor en door brussen. De ervaringen van andere brussen raakte me. Aan één kant was het een opluchting te weten niet raar te zijn, aan de andere kant een confrontatie met mezelf. Alle emoties en gevoelens kwamen weer boven. Het afgelopen jaar was moeilijk. De nieuwe kennis moest een plekje krijgen.
Brus
Als ik er nu op terug kijk dan is de ontdekking van het brus zijn een openbaring, het begin van een nieuw tijdperk. Ik zit niet meer vast in mijn groei maar ben een nieuwe weg ingeslagen. Ik heb ontdekt dat je geen voldoening haalt uit presteren en anderen pleasen. Het leven omvat veel meer dan dat. Ik ben en blijf een persoon die wil presteren en ik blijf dol op uitdagingen, maar mijn leven bestaat niet meer alleen uit dat. In het leven moet je ook van jezelf houden. Blij zijn met de dingen die je bereikt en je successen vieren. Dat maakt gelukkig.
Het afgelopen jaar ben ik door de ontdekking van het brus zijn weer uit het zwarte gat gekropen. Ik ben me gaan beseffen en gaan accepteren dat ik ben wie ik ben met al mijn imperfecties. Die imperfecties maken me niet minder waard als persoon. Juist die imperfecties maken me mens. Ik ben weer blij en ik ben weer gelukkig. Ik begin voor het eerst van mezelf te houden en bij tijd en wijlen te accepteren dat ik er mag zijn. Ik leef een prachtig leven en heb altijd een prachtig leven gehad, maar heb dat nooit echt beseft. De komende jaren ga ik er nog heel veel uit halen met een brede lach op mijn gezicht. Het leven draait niet om prestaties, maar veel meer om vriendschap, liefde en acceptatie. Ik ben nu veel blijer en gelukkiger met de mensen om me heen en het leven dat ik mag leiden. Dat is waar het uiteindelijk allemaal om gaat.
Mijn zoektocht is nog niet afgelopen, maar de eerste stappen zijn gezet en dat is mede mogelijk gemaakt door de ontdekking van het brus zijn. En daar ben ik dankbaar voor.
