Je hoort er van alles over. Je krijgt een hoop kritiek naar je hoofd. Niet alleen van familie maar ook van vele andere mensen. Er wordt maar weinig van je verwacht. Waarom? Omdat je een tienermoeder bent. Het is een keuze in je leven geweest waar anderen het niet mee eens zijn. Toch zien maar weinig mensen dat een kind vaak een motivatie is voor jonge probleemmeiden. Zo ook voor mij. Ik ben Gina, 19 jaar en ik ben een trotse tienermoeder!
Geen makkelijk begin.
In 2010 bleek mijn test positief te zijn. 18 jaar en zwanger. Wat nu? In een leefgroep kom je niet ver met een kind. Ik wist mijn weg toen der tijd ook niet. Wat zou mijn moeder wel niet denken? Toch was de keuze snel gemaakt. Dan maar jong moeder. Zo ook voor mijn vriend, dan maar jong vader.
We moesten van ver komen. Geen huis meer, geen inkomen en een wereld om je heen die je veroordeelt. Oh, ben je nog maar zo jong? Dat is niet slim. Je hebt je leven vergooit. Dat is wat mij gezegd werd. Zelfs conducteurs in de tram en winkelmedewerkers deelden die mening. En mensen zijn niet bang om hun mening te uiten. Tja, je hebt immers vrijheid van meningsuiting toch? Daar maken ze dan ook grof gebruik van. Het doet een ander niets dat het je raakt. Zij willen je gewoon met je neus op de feiten drukken omdat zij dat zo zien. Omdat een jonge moeder niet meer in deze tijd hoort. Wat men alleen niet weet en wat men nooit te horen krijgt is dat mijn zwangerschap ervoor gezorgd heeft dat mijn leven op zijn pootjes terecht kwam.
Stapje voor stapje.
Toen mijn test positief bleek ben ik gelijk gestopt met blowen en drinken, kwam ik op een tienermoederopvang terecht, en kreeg ik uiteindelijk een uitkering. Nu zelfs een aanmelding op school! Want ja, je wil je kind graag meer bieden dan net genoeg voor het avondeten. En met mij veel andere jonge moeders die of problemen hadden met een verslaving, of die op straat woonden of ga zo verder. Een jonge moeder heeft meer te bieden dan enkel een extra probleemgezin. Ja, ze zitten er tussen die niet van aanpakken weten. Ik ken er ook genoeg die het niet goed deden. Maar weinig mensen zien de meiden die vechten voor de toekomst van hun kind en zichzelf.
Ik was verslaafd ik hoorde nergens bij deed niet mee aan de maatschappij, en nu? Nu wil ik tienermoeders helpen. Dat ik daar een opleiding voor moet volgen doet mij niets. Dat is geen probleem, maar ik doe wel wat! Ik ga wel deelnemen aan de maatschappij en meerdere met mij. De een zit in de horeca, de ander in de zorg. Daar hebben we weer een stel jonge vaders die niet wegrennen, maar die zich het zweet in werken voor hun gezinnetje en ook deelnemen aan de maatschappij.
Tienermoederhuis.
In een tienermoederhuis leer je als jonge moeder om je weg te vinden in deze maatschappij. Je leert waar je nieuwe wegen kan bouwen en welke materialen daar voor nodig zijn. Wij zaten met 16 meiden en ong. 14 kinderen. Die samenstelling veranderde wel. Dan ging er iemand haar eigen huisje in, de volgende was net bevallen enz. Wij zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Iedereen had haar eigen verhaal maar in die periode hadden wij elkaar nodig om van te leren. Ook al waren onze verhalen nog zo anders, wij waren voor de buitenwereld hetzelfde. Probleemjongeren. Meiden die met jan en alleman naar bed gaan of die het doen voor het geld. Deze beschuldigingen klopte niet eens. De helft zat gewoon op school, sommige in het examenjaar van MBO en hadden zich al aangemeld voor een vervolgopleiding.
De andere helft had het wat moeilijker. Zwanger en dus was het moeilijk om aan werk te komen of voor een opleiding aangenomen te worden. Daar viel ik ook onder. Dus dan is er geen andere keuze dan een uitkering. Tuurlijk is dat even lekker maar wij moesten wel wat doen voor die uitkering. Wij moesten onze rekeningen goed op orde brengen. Wij moesten koken en afwassen. Wij hadden regelmatig gesprekken over hoe verder in de toekomst.
Waar staan wij nu.
Het tienermoederhuis waar wij woonden is gestopt. De gemeente wilde geen subsidie meer geven. Hierdoor zijn alle meiden opgespitst in verschillende opvangen. Op dit moment hebben al een aantal meiden hun eigen huis en gaat het goed. De andere meiden (waaronder ik) moesten ergens anders bijna opnieuw beginnen met het proces. Natuurlijk is dat voor ons vervelend nieuws geweest maar we doen het wel. Nu staan ook wij op het punt dat wij een eigen huisje in zicht hebben. Ik en mijn vriend hebben ons aangemeld voor school. De volgende gaat school weer oppakken en een andere gaat weer werken. Zo zijn alle meiden hun eigen pad gaan volgen waardoor zij zichzelf en hun kind verzekeren van een goede toekomst.
Mensen wijzen naar ons, ik wijs terug!
Veel mensen denken dat tienermoeders niet weten hoe de wereld in elkaar steekt. Zij denken dat je als jonge meid of jonge knul nog niets heb gezien en dat je nog niets aan levenservaring kan hebben. Al wat zij weten is dat zij in de afgelopen tig jaar meer gezien hebben, denken zij. Toch is er nog nooit een vreemde op ons afgelopen om even te vertellen wat hij of zij meer heeft meegemaakt of meer heeft gezien. Ze geven je geen tips en bieden je geen hulp, als je je leeftijd vertelt. Maar toch weet men wel heel goed te vertellen hoe het had gemoeten. Of wat zij voor je hadden gehoopt. Aan jou levensverhaal hechten zij geen waarde, je hebt het gewoon fout gedaan en je kan het niet. Dat is even kort door de bocht gezegd wat je als jonge moeder/vader te horen krijgt. Aan die mensen wil ik vertellen dat je niet kan oordelen over het kunnen van een ander op basis van enkel leeftijd. Leer iemand kennen, zie de zwakke en sterke kanten, hoor het verhaal en help. Zo niet, laat iemand in zijn of haar waarde. Wij jonge moeders/vaders roepen ook niet dat het de fout is van oudere mensen dat de jeugd zo losgeslagen is. Want eerlijk, de opvoeding is steeds losser geworden. Steeds minder kinderen hebben respect voor hun ouders en er gebeuren steeds ergere dingen op middelbare scholen. Of hadden jullie dit willen ontkennen?
Wie kijkt naar jonge ouders en er mee betrokken is, zal zien dat de meeste tienermoeders/vaders een strengere opvoeding hanteren. Dat alleen al omdat wij weten wat er buiten op het schoolplein of juist binnenshuis gebeurd. Wij weten hoe de jeugd zich tegenwoordig gedraagt. En als jonge ouders zijn wij er juist op tegen dat die kinderen zo asociaal zijn! Maar ja, wij kunnen het niet toch?
Onze kinderen zijn onze motivatie!
Het is niet zo dat probleemjongeren ook probleemouders worden. Meestal gaan zij juist vechten, en vaak hebben zij ook wijze lessen om door te geven. Wij hebben ook levenservaring! Wij zijn dan wel jonger maar qua levenservaring en wijsheid zijn wij niet minder! Oudere moeders maken ook fouten, en ja wij moeten harder vechten en ja we moeten ons bewijzen, maar onze trots blijft. En dat laten wij zien door een betere en stabielere toekomst voor onze kinderen te creëren.
Jonge ouders (vooral jonge moeders) doen dit niet omdat zij daar gewoon zin in hebben, maar omdat zij een waardevolle motivatie hebben gekregen om iets te gaan doen! Om een toekomst op te bouwen. Motivatie om te stoppen met het hangen in de stad of wat dan ook. Veel meiden hadden niet zo hoog gestaan als ze nu staan zonder hun kind. Nee zij doen het voor hun kind. Als je niet weet hoe oud ze zijn zie je alleen goede moeders die gewoon werken! Moeders met motivatie.
