Met mijn Hymer, mijn Mio en Marleen rij ik naar Landgraaf. Aan de Hymer en Marleen ben ik nu wel gewend, maar aan de Miovrouw in mijn GPS moet ik me nog aanpassen. Of ik nu, straks of zo dadelijk naar links moet afslaan en hoeveel meter dat nu, straks of zo dadelijk is, daar moet ik nog achter komen. Ja, allemaal een kwestie van communicatie.
Maurice in Eygelshoven
![""]("https://www.todio.nl/afbeeldingen/513(1).JPG")
Het is februari en het regent, regent en regent. Ik verken de kale straten van een grijs Eygelshoven. Wat boodschappen doen of is het eerder doelloos door supermarkt De Boer dwalen? Alhoewel doelloos kan zeer nuttig zijn. Ik voel de Hollandse Maurice van 30 jaar geleden weer in mezelf. Ik herken ook de producten en de sfeer van mijn Hollandse periode. De hagelslag, de pindakaas, boterhamworst en ontbijtkoek, maar ik koop een potje confituur of moet ik jam zeggen. Mijn eigen zelfgemaakte en bijzondere vijgenconfituur begint me wat tegen te steken. Dus!
Ik schrik af en toe, want zowel de eigenaars van supermarkt De Boer en van drogisterij Het Akkertje als het personeel van het Kruitvat zeggen kameraadschappelijk ‘hallo’ tegen mij. Zouden al die mensen mij kennen? Zo bekend ben ik nu ook weer niet. Ja, voor een Belg is het af en toe wel vervelend om zichtbaar zijn.
Ik zoek ook een goeie krant maar vind alleen het Limburgs Dagblad en de Telegraaf. En ik vertik het om die te kopen, dus ga ik een koffie drinken in een café met een echte krantentafel. Voor 1 euro 30, het is al enkele jaren geleden, kan ik zo goedkoop een koffie drinken, een goeie Volkskrant én het Limburgs dagblad lezen. Ik lijk wel een (H)ollander. De Telegraaf wordt al, met een vergrootglas gespeld door een oudere dame in de andere hoek van het café.
Roel Van Duyn
En weer word ik teruggeworpen in de tijd door een artikel in de Volkskrant over 'mijn' provo-voorman uit de jaren zeventig Roel Van Duyn. De man is 35 jaar geleden ontvoerd geweest door een uiterst rechtse onverlaat. En Roel heeft zijn ontvoerder op de televisie herkend. Hij heeft hem dan ook aangeklaagd, niet voor ontvoering want dat misdrijf was ondertussen verjaard maar wel voor smaad. Roel is ondertussen uit de politiek gestapt, gepensioneerd en is liefdesverdrietconsulent geworden. Ook dat is wel even schrikken. Vroeger schreef hij boeken met titels als Bloed, Zweet en Tranen of Panisch dagboek en nu boeken over liefdesverdriet. Maar ja, waarom niet?
Nederland, buitenland voor een Belg
Nederland, een boeiend land en ook een beetje buitenland voor een Belg. Een buitenland waar de mensen toch min of meer dezelfde taal spreken. Een contradictie die me altijd heeft aangesproken. Het gevoel in een ander land te zijn en dan toch geen Engels, Frans of Duits te horen praten maar Nederlands. Het dwalen door de straten roept herinneringen op aan het oude Nederland, wat voor mij toen een beetje eigen land geworden was. En ik krijg zowaar heimwee naar die goeie oude tijd. Hoe bestaat het?
