Vliegen is een verrassende sensatie. Je moet ervan houden, dat wel. Het is te vergelijken met dromen; eenmaal onderweg is er geen weg meer terug. Doch er is een verschil: de vliegbestemming kiest men bewust terwijl dromen niet aan te sturen zijn. Onderweg uitstappen zit echter in beide gevallen niet in. In een slechte droom die niets dan beangstigends uit het onderbewuste aanvoert is men net zo gevangen als wanneer men in een vliegtuig in de lucht verblijft.
Er kunnen nu en dan alarmsignalen in het brein gaan werken waardoor de droom onderbroken wordt. Soms kan dit echter een teleurstellende ervaring worden daar de afloop van de droom dan geen onthulling bevat. En, die onthulling was nu wel zo interessant geweest. Maar dat is het privilege van de natuur. De natuur laat zich niet besturen. Mooi zou het zijn als we onze eigen dromen zouden kunnen bepalen en censureren. Zoiets van “geschikt voor” en dan vult men een wenselijkheidsgraad van het verdraagzaamheidspercentage in. Helaas het werkt niet zo.
Dromen komen en gaan en hebben de funktie om op onverwerkt zeer te wijzen of om verse ervaringen te herhalen opdat zij verwerkt worden. Ik droom vaak van poezen, dat doe ik al mijn leven lang. In de tijd dat ik opgroeide waren er twee poezen in huis, zij heetten Achilles en Othello. Achilles was een ondeugende poes, snel en gewiekst. Zijn tweelingbroer Othello was meer gemoedelijk, statig en betrouwbaar. Zij vulden elkaar aan zegt men dan. Met dit duo heb ik veel plezier gehad. Zij rollebolden in de tuin en waren mij tot vrolijk gezelschap als ik daar in de zon zat. Othello heeft zich eens bewezen als een ware held. Hij jaagde een klein veldmuisje achterna en bezeerde het diertje per ongeluk toen zijn jagersdrift hem erop af liet springen. Het muisje was even verslagen door een bloederige beet waar Othello al snel spijt van kreeg. Ik zag hem na en korte time-out zachtjes het wondje likken en met zijn rechterpootje tegen het veldmuisje aantikken. ”Kom op, joh, gaat het alweer?” sprak er uit zijn ongekend verplegerstalent. En ja, het muisje ontwaakte uit zijn dizzy toestand en liep na een langzaam en zichtbaar conditieherstel verder over het gras. Ik kan mij niet meer herinneren of het een stel gebleven is, maar deze gebeurtenis was wel zo indrukwekkend dat ik het nooit vergeten ben. Vandaar die dromen. Waar vliegen je al niet brengen kan….
© vera
