Na een mooie carrière van 27 jaar bij een multinational in de bouwsector werd ik in 2006 buitengezet, zoals dat heet. "Alles boven de 50 moet eruit" werd er vanuit het verre Amerika geroepen. Zelfs ik, als productmanager, moest uiteindelijk het veld ruimen. Het daaropvolgende jaar solliciteerde ik 110 keer! Van reïntegratiebureaus bleek ik helaas niets zinvols te kunnen verwachten en evenmin van alle vacaturebanken op internet; solliciteren 'boven de veertig' bleek vrijwel zinloos
Om de tijd door te komen volgde ik een cursus 'literair schrijven' bij het NTI. Altijd leuk gevonden dat schrijven, en ik dacht er ooit iets mee te kunnen gaan 'doen'. Dat bleek op korte termijn ook weer niet zó gemakkelijk, ondanks goede cijfers en lovende woorden van de cursusleider.
Op een bepaald ogenblik vond, en kreeg, ik een baan in een ver dorp. Het betaalde veel minder dan wat ik gewend was maar ik was blij dat ik weer aan de slag kon. Na twee jaar werd mijn contract daar echter niet verlengd. Wéér thuis!
Nadat ik van de schrik was bekomen inventariseerde ik mijn situatie: 55 jaar jong in recessiejaar 2009, een naderende ontslaggolf in de bouw en geen zin in weer 110 sollicitaties en de bijbehorende afwijzingen. Dagelijks eindeloos gamen en Twitteren leek me ook al geen oplossing. Wat nu gedaan?
Zo zat ik een paar dagen na mijn ontslag te piekeren over wat ik nou eens kon gaan doen.
Terwijl ik aan mijn weblog zat te sleutelen en aan het hoofdkarakter dacht van een verhaal dat ik met tussenpozen aan het schrijven was, dacht ik opeens aan het PR-werk dat ik bij mijn voormalige werkgevers gedaan had. En aan mijn schrijfcursus. Toen herinnerde ik mij dat ik in mijn jeugd ook al verhaaltjes schreef, advertenties bedacht en verkocht én een eigen blaadje in het leven had geroepen.
Tot mijn eigen verbazing vielen toen plotsklaps alle puzzelstukjes op hun plek: "Dát ga ik doen!" Ik wist het zéker. Ik overlegde alles met mijn vrouw en liet het even een weekendje bezinken. Maar er was iets voorgoed veranderd: alle dagen zagen er weer uit als werkdagen!
Startend op de site van de KvK begon ik mijzelf via internet te informeren over alle mogelijkheden en risico's. Al snel ontvouwde zich een enorm scala aan adviezen, informatie en startershulp.
Een paar dagen later had ik mijn eerste nieuwe afspraak bij het UWV. Mijn werkcoach luisterde aandachtig naar mijn frustraties maar mijn ideeën om voor mijzelf te beginnen hoorde hij óók heel duidelijk! Samen werden we enthousiast over mijn prille startersplannen. Hij zei letterlijk "tegenover mij zit een ondernemer!". Dat was een ferme zet in de goede richting.
We kwamen direct overeen dat we ons in die richting zouden gaan inspannen en hij stelde begeleiding voor via Het Startersplein in Breda, want ik was op dat moment net een ongeleid projectiel; ik schoot met ideeën en ingevingen alle denkbare richtingen uit!
Korte tijd na mijn intakegesprek werd mijn re-integratieplan opgesteld en ondertekend door alle belanghebbende partijen. Inmiddels, drie maanden na dato is uit alle ideeën, plannen en ingevingen een glashelder concept gedestilleerd: ik ga een communicatiebureau starten.
Inderdaad, alwéér eentje. Daar heb ik ook even mee gezeten, maar dit is wat ik graag doe en waarvan ik zeker weet dat ik het kan. En van toekomstige vakbroeders én uit mijn netwerk heb ik bemoedigende signalen gekregen, óók niet onbelangrijk! Ik start vanuit huis, dus zonder pand, personeel en spullen. Maar zelfs uit het slechtste scenario blijkt dat ik binnen drie jaar 'mijn eigen broek kan ophouden'. Die tijd kan ik wel overbruggen. En dan kan ik ook verhuizen naar een klein kantoortje. Want ik schrijf deze column terwijl ik wordt sufgeblafd door de logeerhond van mijn zoon terwijl mijn vrouw om me heen loopt te stofzuigen.
Gekkenwerk!