Een van de belangrijkste redenen van onze irritatie is de ongerechtigheid die we in de meeste Europese maatschappijen waarnemen bij het openslaan van een krant of bij het zien van het journaal. De corruptie in vele landen moedigt ons aan om zelf ook belastingontduiker te worden.
We leven in tijden van crisis. In de meeste Europese landen is de werkloosheid erg hoog met het gevolg dat de mensen ontevreden zijn met hun leven. Ontevredenheid leidt tot een hogere kans op irritatie. En irritatie is negatief voor de mens en zorgt weer voor grotere ontevredenheid, een vicieuze cirkel dus, waar we niet makkelijk uitkomen. Maar waarom irriteren we ons zo gemakkelijk?
Een van de belangrijkste redenen van onze irritatie is de ongerechtigheid die we in de meeste Europese maatschappijen waarnemen bij het openslaan van een krant of bij het zien van het journaal. De corruptie in vele landen moedigt ons aan om zelf ook belastingontduiker te worden. In Spanje wordt op dit moment een voormalige minister van Economie, en tevens ex-president van het Internationaal Monetair Fonds, Rodrigo Rato, onderzocht door het Openbaar Ministerie. Hij wordt er onder andere van verdacht om zijn belastingaangiften niet correct te hebben gedaan. Wat moet Jan met de pet hiervan denken? Is het een subtiele uitnodiging om je bijverdiensten niet meer te declareren? Als een voormalige minister van Economie zijn inkomsten immers niet declareert, waarom zou een werkloze man of vrouw het dan moeten doen als hij wat kan bijverdienen? Daarbij komt dat dit soort mensen waarschijnlijk niet naar de cel gaan, en als ze naar de cel gaan, dan zijn ze er in no time weer uit.
Luis Bárcenas is een tweede voorbeeld van de corruptie die de kranten in Spanje genoeg voer geven. Hij was tot 2009 de penningmeester van de regeringspartij, Partido Popular, en wordt ervan beschuldigd een dubbele boekhouding te voeren. In deze B-boekhoudingen zijn betalingen van bedrijven opgedoken die belangrijke opdrachten voor de Spaanse regering uitgevoerd hebben. En dit alles ook nog eens met de hand geschreven.
Andere politici, zoals Jordi Puyol in Catalonië, die jarenlang geregeerd hebben, blijken bankrekeningen met waanzinnig hoge saldo's, in belastingparadijzen als Zwitserland of Andorra te hebben, zonder uit te kunnen leggen waar het geld vandaan komt. Tegelijkertijd verkort Rajoy, het maatje van Bárcenas en minister-president van Spanje, de werkloosheidsuitkeringen van alle Spanjaarden en de AOW-uitkeringen van alle gepensioneerden.
Ook de belangrijkste oppositiepartij, de PSOE, heeft meerdere corruptieschandalen binnen haar gelederen. Vooral in Andalusië is er, via subsidies, met overheidsgeld gespeeld door politici. Maar ondanks het feit dat de belangrijkste politici van de PSOE uit Andalusië aangeklaagd zijn, treedt niemand vrijwillig terug. Iedereen wil zijn machtspositie behouden, met de daarbij behorende privileges, vanzelfsprekend( topsalaris, onkostenvergoeding, en een prima pensioenregeling).
Je kan je hierbij alleen maar afvragen hoe de mensen hun irritatie in toom kunnen houden en niet overgaan tot andere vormen van protest. Tot op de dag van vandaag zullen de Spanjaarden hun ontevredenheid en irritatie alleen tot uitdrukking brengen in de stembussen die dit jaar gebruikt zullen worden. Het einde van het twee partijen-systeem is nabij. Eindelijk zullen de kleinere partijen nu ook een kans krijgen in Spanje. PSOE en PP hebben zo veel aversie gecreëerd bij de kiezers dat de kansen voor nieuwe partijen enorm gestegen zijn. Ciudadanos en Podemos, twee nieuwe politieke formaties, liggen al op de loer en zullen het politieke panorama, gelukkig, verfrissen!
