Zonder nadenken reageren kan ingrijpende gevolgen hebben. Zo is er niets aan de hand, en zo heb jij (of heeft de ander) levenslang. Denk na.
Hij had natuurlijk ook niets kunnen zeggen. Dat was beter geweest, zoveel beter. Ons leven bestaat uit een opeenstapeling van beslissingen. Sommige zijn goed en hebben positieve gevolgen. Anderen zijn niet zo goed, maar de gevolgen reiken minstens net zo ver. Tot diep in de levens van anderen en wat een schrik als je dat ontdekt.
De auto achter hem naderde met hoge snelheid. Het stoplicht knipperde oranje. Hij stopte. Misschien was het (daar gaan we weer) handiger geweest om toch door te rijden, maar gehoorzaam als hij altijd al was, had hij dat niet gedaan. Hij stopte. Trouw aan de regels.
De Ford achter hem remde met grote kracht en stond maar nét op tijd stil. Bumper aan bumper, dat wel. In zijn achteruitkijkspiegel zag hij een uitermate boze, jonge man. Tatoeages op zijn bovenarm. Zweetdruppels op zijn voorhoofd een blik die niet zo heel veel goeds voorspelde.
Hij had moeten blijven zitten. Eigenlijk was het zó duidelijk geweest. Blijf zitten. Niet bewegen. Rustig optrekken bij groen en dan gewoon opgelucht ademhalen.
Wat drijft ons soms tot onvermoede en ondoordachte daden? Wat bracht hem, toonbeeld van rust en gehoorzaam aan de regels tot ver voorbij wat redelijk is, om nu iets te doen, wat hij anders nooit zou hebben gedaan?
In een opwelling was hij uitgestapt en gedecideerd naar de auto achter hem toegestapt, die als een wagonnetje vastgeplakt stond aan de zijne. Hij sloeg een blik op de bumpers . Geen schade. Hoe was het mogelijk?
Waarom stapte hij nu niet weer in?
Waarom liep hij naar het portier en klopte hij met ferme hand op het raam?
De jonge man, nog vol van adrenaline door de maar op het nippertje goed volbrachte rempartij, had maar één seconde nodig. Een flits en hij stond naast de auto en nog een flits en zijn gebalde vuist sloeg hem tegen de grond. Sterretjes zag de man die het zo goed bedoelde maar de verkeerde keuze maakte… en toen werd het zwart.
Alles met elkaar had dit incident nog geen vijf seconden geduurd. De dader stapte weer in en met hoge snelheid en piepende remmen verliet hij de plek des onheils.
Mensen kwamen ontzet toegerend en spraken de gewonde aan. Hij hoorde niets. Lag daar maar. De armen en benen wijd uitgespreid op het zwarte asfalt. Alsof hij ontspannen was gaan liggen en geen zin had om op te staan, met alleen langs zijn slaap een langzaam vloeiend bloedspoor, als eenzame getuige van een incident dat niet had hoeven plaats vinden.
Een ambulance kwam en bracht hem naar het ziekenhuis.
Hij wist van niets.
Familie werd gebeld en stond met grote, verschrikte ogen naast zijn bed. Doctoren bogen zich het hoofd over zijn situatie. Testen werden uitgevoerd, scans gemaakt.
Alles ging langs hem heen. Hij haalde zelfstandig adem, maar daar was ook alles mee gezegd.
Een periode van intense, langdurige stilte binnen in hem brak aan.
Vrijwel onhoorbare voetstappen door de lange gangen van het ziekenhuis. Bezorgde handen die zijn voorhoofd aanraakten en droge lippen die zijn hand beroerden. Geliefden aan een ziekenhuisbed.
Een stem, die voorlas. Iedere dag. Romans, detectives, reisverhalen.
Een diepe, wat gebroken stem die geluid bracht in de stilte; leven in de doods aanvoelende kamer; verhalen en avonturen in een leven waar binnen niets meer gebeurde.
En bij het vertrek klonken elke dag dezelfde woorden.
Als de grote hand zijn arm aanraakte, naderde een mond zijn oor en klonk een stem, die aangedaan dag in, dag uit, dezelfde woorden sprak. Een vraag stelde.
De voorlezer klapte daarna het boek dicht en verliet met een gebogen hoofd de kamer. In zijn hoofd die prangende, overheersende vragen, waarop hij geen antwoord kon geven:
Waarom heb ik gedaan wat ik deed? Waarom reed ik zo waanzinnig hard? Waarom haalde ik zo hardhandig uit?
In een sprookje komt de man in het ziekenhuisbed na verloop van tijd bij en zien ze elkaar in de ogen. Vergeving. Blijdschap. Alles weer goed.
In het echt overlijdt de gewonde man na een langdurige periode in coma en overleeft de dader uiteindelijk zijn schuldgevoel.
In het echt overlijdt de gewonde man na een langdurige periode in coma en overleeft de dader uiteindelijk zijn schuldgevoel.
Shit happens.
