Zoals zo velen uit de jaren tachtig viel hij voor de Arcade-spelletjes toen hij jong was. ‘Ik was 15 en helemaal verslingerd aan Pacman’, zegt Shay simpelweg. ‘Ik spijbelde om te kunnen spelen. Ik genoot van de uitdaging om met 5 franc zo ver mogelijk te komen met pacman en dan mijn naam op het scorebord te zien. Mathieu Kassovitz raakt in vuur en vlam als hij vertelt hoe hij destijds Pong programmeerde op zijn oude Sinclair ZX81. Een computerfreak, Mathieu Kassovitz? ‘Een complete computerfreak’, antwoordt jij en voegt daaraan toe dat hij zijn iPod met de hand heeft ‘gejailbreakt’. ‘ik ben dol op het oude spul. Ik koop gewoon een arcadetafel uit 1982 met orders aan elke kant en dat is gewoon fantastisch’, zegt hij enthousiast.
Huidige videogames
In de huidige videogames is de filmmaker teleurgesteld: te eentonig. ‘Visueel worden de spellen indrukwekkender, maar minder intelligent’, zegt hij. ‘De borsten van Lara Croft [de heldin van het spel Tomb Raider, red.] worden geleidelijk groter en de complexiteit minder. ‘En ik word doodmoe van dat eeuwige geslacht, Waarom bestaan videospellen voor 99% uit massamoorden?’ vraagt Mathieu Kassovitz. ‘Ik ben het beu om spellen te doen die allemaal hetzelfde zijn.’ De spelindustrie moet de mensen eens serieus gaan nemen. ‘Ik vind het belachelijk dat ze me voor 70 euro een spel verkopen met maar iets meer dan 3 niveaus. De speler meten ergens zijn tanden in kunnen zetten.’
Nieuwe mogelijkheden
Hij heeft een beroep gedaan op de makers om de intellectuele uitdaging te vernieuwen, een nieuw gevoel te brengen. Voor Mathieu Kassovitz lopen videogames en films door elkaar. ‘Ik ben al vijf of zes jaar bezig om de game in de film in te passen, een samensmelting te creëren tussen film en game’. Voorlopig lijkt dat alleen een ‘goed idee’. De cinema is op sterven na door en er worden pogingen gedaan om haar te redden. Volgens mij is de game de wedergeboorte van de cinema, de toekomst van de film via het bedieningspaneel van de interactieve film. De computerfreak Mathieu Kassovitz droomt van een ‘film waarin de kijker/speler kan lopen, waar de computer de handelingen en emoties van mensen zou begrijpen en het verhaal kan veranderen’. Vanuit creatief oogpunt ‘rekent dat af met alle beperkingen die de film oplegt en zijn de meest waanzinnige dingen mogelijk!’ zegt hij enthousiast.
Samenkomst van twee werelden
De film toont een duidelijke intentie om de twee werelden te vermengen en zo een nieuw medium uit te vinden. ‘Je kunt in een videogame een verhaal vertellen zoals in een film, maar je kunt ook een film spelen’, zegt hij. Zo kunnen de acteurs de dialoogscènes doen en kunnen de videogames het in de actiescènes overnemen. ‘Dat zal de kosten om een film te maken drukken’, zegt hij. Op de vraag waarom het nog niet zo ver is, zegt de filmmaker dat volgens hem ‘het probleem eerder ligt bij de financiers dan bij de makers.’
‘De grens tussen film en videogame vervaagt steeds meer’, zegt Methieu Kassovitz en hij noemt het voorbeeld van Heavy Rain, een game die wordt omschreven als een interactieve thriller waar de keuze van de speler invloed heeft op het succes (en het einde) van het verhaal.
