Sinds 1958 is Shell actief bezig met olie- en gaswinning in de Niger Delta. De projecten die worden uitgevoerd hebben vergaande gevolgen voor het milieu. De plaatselijke bevolking lijdt onder de gevolgen van de vervuiling en een deel van de bevolking komt in opstand. De Nigeriaanse regering is niet kapot van dit verzet en grijpt in met harde maatregelen: één van de inwoners wordt ter dood veroordeeld. Wereldwijd loopt de discussie hoog op. Aan alle kanten breken protestacties uit. Shell doet er het zwijgen toe.
Helaas hebben de protesten geen effect. Ken Saro-Wiwa wordt om het leven gebracht. Als er met een beschuldigende vinger in de richting van Shell wordt gewezen, schiet de Shell-top in de verdediging.
Horen, zien en…
De organisatie van Shell is ervan overtuigd, dat een reddingsactie slechts zin had gehad als er niet teveel aandacht aan was besteed. Shell wilde in het geheim met de regering van Nigeria onderhandelen om tot een ultimatum te komen. Juist door actie te voeren, beweert Shell, neem je onnodige risico’s. Aangezien Shell geen actie gevoerd heeft, staan ze er volledig buiten. De conclusie die Shell trekt, staat op losse schroeven. Immers de ‘stille diplomatie’ heeft ook niets opgeleverd.
Milieuprobleempje
Shell is niet bestand tegen kritiek en het bedrijf schiet volledig in de verdediging als ze worden beschuldigd van milieuvervuiling. Shell vraagt zich af hoe men hieraan komt, er zijn toch ook andere belangrijke milieuproblemen? Op die manier leiden ze de aandacht van zichzelf af. De Wereldbank heeft het zelf gezegd en als de Wereldbank het zegt dan is het zo. Ze roepen een autoriteit aan om het bewijs te leveren, omdat ze het bewijs zelf niet kunnen leveren.
Het is trouwens ook nog eens zo, dat Shell enorme bedragen schenkt aan de bevolking. Op die manier willen ze een bijdrage leveren aan de ontwikkelingen van het land. De vraag is alleen waar dit geld terecht komt. Het lijkt eerder een omkoopsom dan een positieve investering. Het geld gaat wel naar de bevolking, maar het is wel de bedoeling dat deze mensen zich vervolgens in gaan zetten voor Shell. De schuld van de vervuiling ligt trouwens niet bij Shell. De multinational wordt namelijk gesaboteerd. Zestig procent van de olievervuiling ontstaat hierdoor. De resterende veertig procent kan Shell niet verantwoorden.
Verlatingsangst
Shell krijgt het verzoek zich uit het LNG-project terug te trekken. Hier zijn ze het bij Shell niet mee eens. Het bedrijf komt met een aantal argumenten. Allereerst zou de het schadelijk zijn voor de bevolking. Shell heeft zich echter niet afgevraagd of de gevolgen van de milieuvervuiling minder schadelijk zijn. Ze doen er nog een schepje bovenop door te beweren, dat de hele economie onderuit gaat, omdat de werkgelegenheid aanzienlijk afneemt. Met deze argumenten proberen ze de gevolgen van het terugtrekken uit te vergroten. Tevens voeren ze aan dat iedereen hier over nagedacht moet hebben en deze conclusie vervolgens zal trekken, maar wie is dan iedereen?
Daarnaast gaat Shell ervan uit, dat stoppen met het project in de toekomst nadelige gevolgen heeft, die nu nog niet te overzien zijn. Zij maken zich nu al zorgen over de regering van het land over vier jaar, terwijl niet vaststaat hoe het bestuur er dan uit zal zien.
Volledige verdwijntruc
Misschien moet Shell zich wel volledig uit het Afrikaanse land terugtrekken. Als dit idee bij Shell wordt geopperd, wijzen ze gelijk naar een ander. Ze weigeren de verantwoordelijkheid op zich te nemen en beweren doodleuk, dat er toch ook nog andere bedrijven zijn. Deze andere bedrijven zullen het werk overnemen, maar het land kan dan niet meer profiteren van alle voordelen die Shell te bieden heeft.
Duistere zaakjes
Uiteindelijk is Shell niet van plan zich met de politieke situatie in Nigeria te bemoeien. Ze veronderstellen dat politiek niet is weggelegd voor winstgevende organisaties. De plaatselijke politici moeten zich ermee bezig houden, die hebben er tenslotte verstand van. Geld gebruiken om te laten zien dat je achter de regering staat werkt beangstigend. Shell heeft echter eerder al aangegeven miljoenen euro's te investeren in verschillende projecten, die door de overheid gesteund worden.
Shell heeft geen politieke aspiraties, omdat ze er de organisatie niet naar zijn. Op deze manier proberen ze zich er makkelijk vanaf te maken. Ze redeneren terug door te zeggen, dat politiek voor politici is, maar tijdens de ‘stille diplomatie’ dachten ze hier blijkbaar nog heel anders over. Misschien moet Shell proberen in de toekomst, dit soort duistere zaakjes te voorkomen. Laat ze eens een licht werpen op hun organisatie.
