Marianne Vos is sportvrouw van het jaar geworden, en meer dan terecht. Ze onderscheidt zich niet enkel door haar sportieve prestaties, maar ook door haar strijd voor het vrouwenwielrennen. Ze bewijst mede door haar glansrijke overwinningen dat vrouwenwielrennen een meer dan volwassen sport is.
Marianne Vos is sportvrouw van het jaar geworden. Naar mijn idee meer dan terecht. Ze won de Ronde van Vlaanderen, Waalse Pijl en de GP de Plouay-Bretagne. Bovendien won ze het eindklassement van de UCI World Cup. Kroon op het jaar werden haar wereldtitels op de weg en in het veldrijden. Sportman of –vrouw worden, echter, vraagt voor mij iets extra’s.
Vrouwenwielrennen
Buiten haar sportieve strijd voert ze campagne om het vrouwenwielrennen op de kaart te brengen. Ze is met enkele andere renners een petitie gestart bij de ASO om meer en volwassener etappekoersen voor vrouwen te organiseren. Vos is van mening dat vrouwen evengoed als het mannelijke wielrennen een volwassen sport is. Waar mannen een volle wielerkalender hebben met veel eendaagse en grote meerdaagse koersen geldt dat veel minder voor vrouwen. Vrouwen, stellen de rednecks van de sport, kunnen dat niet aan. Bovendien zou er geen animo voor zijn. Vrouwenemancipatie is er dan wettelijk niet meer, in de praktijk is het alom aanwezig. Ook in de sport.
Vos bewijst dat vrouwen wel dat wel degelijk aan zouden kunnen. Ze is meervoudig Olympisch kampioene, zesvoudig wereldkampioen op de weg, drievoudig wereldkampioen veldrijden, tweevoudig winnares van de Giro Donne en enkelvoudig winnares van de Tour de l'Aude Cycliste Féminin. Dat vrouwen de druk van een volle kalender niet aankunnen is volstrekte onzin, bewijst Vos met haar uitgebreide palmares. Het is dus gewoonweg absurd dat vrouwen niet dezelfde koersen als mannen zouden mogen rijden. Vrouwenwielrennen wordt onterecht achtergesteld tegenover de mannelijke vorm. Naar mijn idee bewijst Vos met haar grandioze prestaties dat de sport volledig gelijkgesteld mag worden aan het herenwielrennen.
Rednecks
De rednecks van de sport zijn onterecht bang dat het publiek niet wil kijken naar vrouwen die een berg op fietsen. Het bewijst op een heel boerse manier dat de mensen menen dat goede sport alleen door mannen bedreven wordt. Ik denk dat ze ongelijk hebben. Sportkijkend Nederland juicht bij winnende schaatsters als Marianne Timmer, Annemarie Thomas en Ireen Wüst en zwemsters als Inge de Bruijn en Ranomi Kromowidjojo. Het Olympisch kampioenschap van Vos vorig jaar werd met brede belangstelling gevolgd. Mart Smeets tipte dit jaar haar wereldkampioenschap als het wielermoment van het jaar 2013. Vos is immens populair en ik denk dat veel mensen haar overige overwinningen graag zouden willen volgen op de televisie. Waarom zouden we haar niet live mogen zien winnen in de Giro Donne?
De bekroning van Marianne Vos heeft zeker iets extra’s. naar mijn ogen is haar strijd meer dan gerechtvaardigd en met mij zullen er veel het eens zijn. Veel mensen die naar het sportgala gekeken hebben beseffen zich de strijd misschien te weinig. Het zou vandaar goed zijn om met haar verkiezing niet dus enkel stil te staan bij haar sportieve prestaties. Vos heeft zich vandaar gewoonweg als een terecht sportvrouw van het jaar getoond door haar inzet voor haar eigen tak. Haar strijd gaat verder dan een strijd voor goud. Haar strijd voor emancipatie van het vrouwenwielrenner is veel groter en haar overwinning zou glansrijker zijn dan goud.
