Daar sta je raar te kijken als een doorgedraaide man je collega te lijf gaat met een mes en probeert haar te gijzelen.
Uit het niets
Plotseling rent hij je voorbij een grijpt een groot mes uit de lade. Hij springt terug, weer passeert hij je. Er gaat op dat moment veel door je heen. Probeer ik het mes te pakken? Sla ik hem in zijn gezicht? Wat gaat hij uberhaupt doen? Te laat. Hij is al voorbij je en rent naar je collega toe.
Wat gaat hij doen?
Hij roept, ''ik ga je gijzelen, ik ga je gijzelen." De blik in zijn ogen straalt een heleboel woede uit en dat bezorgt mij een angstig gevoel. Mijn collega probeert weg te rennen, maar hij is sneller. Hij weet haar te pakken te krijgen en weet bijna het mes tegen haar keel te drukken. Ondertussen reageer ik door achter hem aan te rennen en zie dat mijn collega zich af kan weren. Het mes is een paar centimeter van haar keel verwijderd.
De reactie
Plotseling zie ik de kans schoon om in te grijpen en de arm van de man vast te pakken. Uit een reflex laat hij het mes uit zijn handen vallen. Ik sla hem snel twee keer in zijn gezicht, waarna ik hem vervolgens naar de grond weet te brengen. Hij is gefixeerd en kan niets anders dan heel hard schreeuwen. Adrenaline en woede gieren door je lichaam. Collega's zijn ondertussen ter plaatse en assisteren bij het hele gebeuren. Gelukkig weten we hem goed te vervoeren en is iedereen ongedeerd.
De evaluatie
Na afloop was iedereen natuurlijk enorm geschrokken en kwamen er wel degelijk verschillende emoties naar boven. Woede, maar ook verdriet. Het slapen ging erg moeilijk die avond. De hele situatie is mijn hoofd nog vaak gepasseerd die nacht. Wat als hij haar wel iets aangedaan zou hebben? Hoe had ik anders kunnen handelen? Hoe hadden we dit kunnen voorkomen? Het belangrijkste is dat iedereen ongedeerd is gebleven. De banden tussen de collega's is sterk gegroeid na dit gebeuren. Toch hoop ik dit nooit meer mee te maken.
